เข้าเรื่องเลย เวลาน้อยๆ 555+
ถามมาเกี่ยวกับยาเสพติด แต่มิใช่เรื่องของตนเอง แต่เป็นของญาติ เอาเป็นว่าถูกซัดทอด และถูกจับทั้งยาบ้าและไอซ์
สำหรับโทษที่จะได้รับก็ตั้งแต่ ๑๐ ปีขึ้นไปล่ะครับ เพราะจะถือว่าครอบครอง และครอบครองเพื่อจำหน่ายตามข้อสันนิฐานของกฎหมาย
ส่วนการรับสารภาพก็เป็นประโยชน์ต่อญาติคุณเองเพราะศาลก็จะปราณีลดโทษให้กึ่งหนึ่ง จาก ๑๐ ก็จะเหลือ ๕ อย่างนี้เป็นต้น
อย่างไรก็ตาม โทษที่จะลงนั้น เป็นดุลพินิจของศาลที่จะเป็นผู้กำหนดครับ
หรือหากอยากจะรู้รายละเอียดให้หากฎหมาย "พรบ.ยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.๒๕๒๒" ก็จะได้รู้รายละเอียดมากขึ้นครับ
ขอให้โชคดีครับ
ทนายพร

ทนายคงตอบฟันธงไปไม่ได้ละครับ เพราะทนายไม่ใช่ผู้พิจารณาคดีหรือศาล แต่ก็จะใช้ประสบการณ์ที่ทำคดีมานานตอบคำถามเพื่อเป็นแนวให้ได้รับทราบนะครับ
ก่อนอื่น ต้องดูก่อนว่าพนักงานอัยพนักงานอัยการบรรยายฟ้องไว้ว่าอย่างไร? ขอให้ลงโทษฐานไม่หลาบจำหรือไม่? หากใช่ก็เรื่องยาวละครับ อาจจะได้ไปพักแต่ก็ไม่นานครับถ้าเป็นครอบครองเพื่อเสพ(คาดว่าจะไม่เกิน ๑๐ หน่วยการใช้) ซึ่งโดยหลักแล้ว หากเป็นข้อหานี้และพนักงานอัยการไม่ขอให้ลงโทษฐานไม่หลาบจำก็มีโอกาศที่จะรอดละครับ เอาเป็นว่าทำใจไว้หน่อยก็ดีครับ

ขอให้โชคดีครับ

ทนายพร

ถามมาเป็นข้อๆ ก็ตอบเป็นข้อๆ อย่าเสียเวลามาเข้าเรื่องกันเลย

1. การคิดค่าคอมมิชชั่นพนักงาน/เดือน ควรคิดจากยอดขายที่พนักงานแต่ละคนทำได้ตามหลักเกณฑ์ถูกต้องไหมคะ??
ตอบ เงินค่าคอมมิชชั่น คือเงินพิเศษที่นายจ้างตกลงจ่ายเพื่อเป็นแรงจูงใจในการทำงานนอกเหนือจากเงินค่าจ้างที่ลูกจ้างได้รับ อย่างไรก็ตาม เงินค่าคอมมิชชั่น มิใช่เงินที่บังคับให้นายจ้างต้องจ่าย แต่เป็นข้อตกลงระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างจึงถือเป็นข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างอย่างหนึ่งที่ทั้งสองฝ่ายจะต้องปฎิบัติ ดังนั้น การที่จะคิดค่าคอมมิชชั่นจากยอดใดนั้นต้องขึ้นอยู่กับข้อตกลงที่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันครับ

2. การคิดค่าคอมฯ ควรคิดจากยอดที่พนักงานทำได้จำนวณเต็ม หรือต้องหักค่าอะไรไหม อย่างเช่นที่ทำอยู่จะหักค่า ( ค่าเช่าสถานที่ประกอบการ,ค่าน้ำ,ค่าไฟ,ค่าเน็ต,หักเงินที่ต้องจ่ายพนักงานรายเดือนรายวีก,หักค่าแต่งหน้า,หักค่าช่างภาพ,) รายการที่แจ้งหักมาเป็นเพียงคร่าวๆที่หักจากยอดขายเป็นรายจ่ายต่อเดือน และคงเหลือยอดสุทธิเพื่อคิดยอดค่าคอมมิวชั่นให้พนักงาน ???แบบนี้ถูกแล้วใช่ไหมคะ
ตอบ ข้อนี้ก็เป็นไปตามการอธิบายในข้อแรกนะครับ ส่วนที่ถามมาว่าก่อนการนำมาคำนวณต้องนำไปหักนั่น นี่ โน้น และฯลฯ..บร้าๆๆๆ ทนายคิดว่ามันก็เกินไปอยู่นะครับ เอาเป็นว่า ทนายแนะนำว่าจับเข่านั่งปรึกษาหาข้อตกลงที่ทั้งสองฝ่ายรับกันได้ดีกว่ามั๊ยครับ มิเช่นนั้น ทำงานไปก็จะไม่สบายใจ และอาจส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจในอนาคตได้นะครับ เอาใจช่วยครับ

3.ทำงานเข้างาน 9:00 เลิกงาน 20:00 ทุกวัน หยุดได้เดือนละ 2 ครั้ง แบบนี้เราทำงานเยอะเกินไปรึเปล่า
ตอบ ถ้าเป็นการทำงานในเวลาทำงานปกติ ก็เยอะไปครับ ถ้ามีการทำงานล่วงเวลาก็ไม่เยอะ ส่วนหยุดเดือนละ ๒ ครั้ง อันนี้ก็น้อยไปหน่อยครับ ไม่เป็นไปตามที่กฎหมายกำหนดครับ เว้นแต่จะเป็นการทำงานในวันหยุดเพิ่มและได้เงินเพิ่มก็สามารถทำได้ครับ

4.ไม่มีสวัสดิการ?
ตอบ อืมมม....ทำงานมานานแล้วหรือยังครับ ทนายแนะนำลองขยับขยายเป็นเจ้าของกิจการเองดีกว่าไหมครับ?

5.ไม่มีประกันสังคม?
ตอบ กฎหมายกำหนดให้นายจ้างที่มีลูกจ้างต้องแจ้งการเป็นผู้ประกันตนต่อสำนักงานประกันสังคม หากนายจ้างใดไม่ปฎิบัติตามกฎหมาย มีโทษทางอาญาและมีโทษปรับค่อนข้างสูงเลยทีเดียว ดังนั้น คุณสามารถตรวจสอบสิทธิได้ที่เว็บไซด์ประกันสังคมครับ

6.สตาทเงินเดือนเพียง 7,000
ตอบ เท่าที่ทนายเคยให้คำปรึกษา กรณีเป็นพนักงานขาย ในข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานมักจะไม่ได้ใช้คำว่า “พนักงานขาย” แต่มักจะใช้คำว่า “ที่ปรึกษางานขาย” โดยพยายามเลี่ยงคำว่า “ลูกจ้าง” โดยหาช่องว่างเพื่อจะได้ไม่ต้องปฎิบัติตามกฎหมายคุ้มครองแรงงานนั่นเอง เช่น ที่ปรึกษางานขาย (Sale) ของโชว์รูมรถยนต์ต่างๆ ดังนั้น กรณีของคุณที่ถามว่าเงินเดือนเจ็ดพัน โอเครหรือไม่นั้น ก็ต้องกลับไปดูข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานเพื่อความชัดเจนนะครับ

ทนายพร

โห อ่านเรื่องราวแล้วก็น่าเห็นใจนะครับ
อย่างนี้ครับ กรณีถ้าเป็นการเลิกสัญญาจ้างไม่ว่าจะเป็นการเลิกสัญญาจ้างปกติ (ลาออก,เลิกจ้าง,เกษียณ) ถือเป็นการเลิกจ้างที่นายจ้างจะต้องจ่ายเงินค่าชดเชยตามมาตรา ๑๑๘ แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.๒๕๔๑ โดยการจ่ายเงินค่าชดเชยนั้น จะต้องจ่ายภายใน ๗ วัน นับแต่วันที่พ้นสภาพการเป็นลูกจ้างครับ หากเกินระยะเวลาดังกล่าวโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร นายจ้างจะต้องรับผิดชอบดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ ๑๕ ต่อปี และเงินเพิ่มอีกร้อยละ ๑๕ ทุกระยะ ๗ วันครับ

จากคำถาม
ถามว่า แบ่งจ่ายได้มั๊ย?...อืมมม....กฎหมายไม่ได้เขียนห้ามไว้เด็ดขาด เอาเป็นว่าถ้าลูกจ้างยินยอมรับเงินค่าชดเชยแบบแบ่งจ่าย ก็สามารถทำได้ แต่ถ้าลูกจ้างไม่ยอมก็เป็นไปตามข้อกฎหมายด้านบนเลยครับ

ถามต่อว่า ไม่เซ็นต์เอกสารได้มั๊ย? เพราะเงินยังไม่ได้เลย จะให้หนู่เซ็นต์ได้งัย???....นั่นนะซิ เมื่อไม่ได้เงินก็ไม่ต้องไปเซ็นต์ครับ และไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ได้เงิน หากนายจ้างไม่จ่ายให้ไปที่สำนักงานสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานจังหวัด หรือในเขตพื้นที่ ไปเขียนคำร้อง (คร.๗) ต่อพนักงานตรวจแรงงาน ให้มีคำสั่งให้นายจ้างจ่าย ซึ่งพนักงานตรวจแรงงานก็จะใช้เวลาประมาณ ๖๐ วันก็จะมีคำสั่งให้นายจ้างจ่ายแล้วนะครับ และอย่าลืมว่าให้บอกพนักงานตรวจแรงงานไปด้วยว่า ต้องการดอกเบี้ยและเงินเพิ่มตามมาตรา ๙ ด้วยล่ะครับ

เอาเป็นว่า ให้ลองไปคุยกับนายจ้างดูครับว่าจะหาทางออกกันอย่างไร อ่อนมาก็ไม่ไหว ตึงมากก็ไม่ดี ลองหาทางสายกลางที่จะประนีประนอมกันได้ และจากกันด้วยมิตรภาพดีกว่าครับ หากบริษัทมีกำไรก็คงไม่ปิดกิจการ (หรือเปล่า) ดังนั้น ก็ลองประเมินวิเคราะห์ดูว่าช่องทางใดจะได้ประโยชน์มากกว่ากัน แต่ยืนยันฟันธงได้ว่า คุณต้องได้รับเงินค่าชดเชยแน่นอนครับ

อย่างไรก็ตาม ทนายก็เชื่อว่า ทุกวิกฤติย่อมมีโอกาสเสมอ วันข้างหน้าคุณผู้ถามอาจจะได้งานใหม่เป็นผู้บริหารได้เงินเดือนเป็นแสนก็ได้นะครับ

ขอให้โชคดีครับ

ทนายพร

ทนายมาตอบแล้วคร๊าบบ...

สำหรับคำถามนี้ คงตอบแบบฟันธงไม่ได้ เพราะข้อมูลไม่เพียงพอ อย่างที่คุณ paan ได้ตั้งคำถามไว้เลยครับ เพราะการเป็นเจ้าของกิจการก็จะใช้กฎหมายฉบับหนึ่ง ส่วนผู้ที่เข้ามาทำงานก็จะใช้กฎหมายอีกฉบับหนึ่ง ดังนั้น ขอให้ผู้ถามให้ข้อมูลเพิ่มเติมมา ทนายจะวิเคราะห์ให้ครับ

ทนายพร

ต้องขออภัยที่ทนายเข้ามาตอบช้าไปหน่อยนะครับ ภารกิจเยอะจริงๆครับช่วงนี้ เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยดีกว่า

ถามมาว่า
“๑. หากว่าบริษัทเลิกจ้างแต่ไม่สามารถตกลงเรื่องค่าชดเชยได้ ดิฉันไม่เซ็นเอกสารบริษัทก้อจะไม่จ่ายชดเชย ดิฉันจะนำเอกสารใดเป็นหลักฐานการเลิกจ้างคะเพื่อแจ้งกับผู้ตรวจแรงงานเขต และยื่นขอชดเชยจากประกันสังคมคะ ดิฉันต้องยื่นเอกสารแบบฟอร์มแจ้งบริษัทถึงการเลิกจ้างเป็นลายลักษณ์อักษรมั้ยคะ?”
ตอบ อย่างที่เคยแนะนำไว้ว่าหากตกลงกันไม่ได้และประสงค์จะสู้ให้ได้เงินค่าชดเชยและสิทธิ์ต่างๆตามกฎหมายแรงงานนั้น ก็อย่าเซ็นต์เอกสารใดๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนังสือลาออก มิเช่นนั้นการต่อสู้ทางคดีก็จะยากมากขึ้น
ส่วนเมื่อมีการแจ้งการเลิกจ้างแล้ว ก็เอาเอกสารหนังสือเลิกจ้างนั่นแหละครับไปร้องต่อพนักงานตรวจแรงงาน (ไปเขียนคำร้อง คร.๗) หรือหากบริษัทไม่ยอมให้หนังสือเลิกจ้าง ก็ต้องสอบถามยืนยันกันให้แน่นอนว่ามีการเลิกจ้างแล้ว และผู้แจ้งเลิกจ้างก็ต้องมีอำนาจตามข้อบังคับด้วยนะครับ หากบันทึกเสียงได้ก็บันทึกเพื่อจะได้ตัดปัญหาโต้แย้งว่ามีการเลิกจ้างกันแล้วหรือไม่เมื่อใด
ส่วนการยื่นขอรับเงินทดแทนกรณีว่างงาน ก็นำเอกสารหนังสือเลิกจ้าง(หรือหากไม่มีก็ขอสำเนาคำร้อง คร.๗ จากพนักงานตรวจแรงงานไป) ไปยื่นเรื่องที่กรมจัดหางานเพื่อขึ้นทะเบียนผู้ว่างงาน เสร็จแล้วก็ไปแจ้งขอใช้สิทธิว่างงานที่สำนักงานประกันสังคมต่อไปครับ

ถามต่อในข้อ๒. ว่า “กรณีที่มีการขึ้นศาลเพื่อไต่สวน ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่คะถึงจะมีคำพิพากษาเพื่อเตรียมเรื่องค่าใช้จ่ายช่วงไม่มีรายได้?”
ก็ขอตอบว่า... คงจะตอบแบบฟันธงไปไม่ได้นะครับว่าจะใช้เวลานานเพียงใด เพราะแต่ละศาลจะมีคดีค้างพิจารณาไม่เท่ากัน เอาเป็นว่าโดยปกติในศาลแรงงานชั้นต้นจะใช้เวลาประมาณ ๖ เดือน ถึง ๑ ปี

ถามมาในข้อสุดท้ายว่า “บริษัทสามารถหาข้ออ้างว่าดิฉันไม่ทำงานที่ได้รับในการไม่จ่ายชดเชยได้มั้ยคะ?”
ตอบว่า หากบริษัทอยากจะอ้างก็อ้างได้ครับเพราะเป็นสิทธิที่จะอ้างได้ แต่การอ้างดังกล่าวนี้จะทำให้ศาลรับฟังหรือไม่นั้นก็ว่ากันอีกเรื่องหนึ่ง และขออธิบายเพิ่มเติมว่า ในการสั่งงานนั้น เป็นอำนาจของนายจ้างที่จะสั่งงานได้ตามกฎหมาย แต่งานนั้นจะต้องเป็นงานที่ตกลงกันในรายละเอียดของงาน (เช่น จ้างมาให้ทำงานบัญชีก็มีหน้าที่ทำบัญชีหรืองานที่เกี่ยวเนื่องกับบัญชี หากสั่งงานให้เราไปทำอาหารแทนแม่ครัว หรือให้เราไปจ่ายของแทนพนักงานสโตร์ อย่างนี้เป็นคำสั่งที่มิชอบเป็นต้น) หากไม่ใช่ก็ต้องดูข้อเท็จจริงเป็นกรณีๆไปครับ ซึ่งหากเป็นคำสั่งโดยมิชอบเมื่อมีการเลิกจ้างก็ต้องจ่ายเงินค่าชดเชยตามมาตรา ๑๑๘ ครับ

ขอให้โชคดีครับ

ทนายพร[/size]

อ่านดูแล้วก็น่าเห็นใจอยู่ไม่น้อยนะครับ แต่อย่างไรก็ตาม ในเรื่องการโยกย้ายงานและการสิ้นสุดสัญญาจ้างก็มีกฎหมายกำหนดไว้ทั้งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ พ.ศ.๒๔๖๘ บรรพ ๓ ลักษณะ ๖ ว่าด้วยเรื่องจ้างแรงงาน หรือพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.๒๕๔๑
ซึ่งในประเด็นการโยกย้ายงานไปทำงานกับบริษัท "ในเครือ" กับ การสั่งให้ไปทำงานที่สำนักงาน "สาขา" มีความแตกต่างกัน กล่าวคือ หากเป็นบริษัทในเครือหมายความว่าบริษัทมากกว่าหนึ่งบริษัทม่ีความเกี่ยวพันกันอาจจะด้วยมีกรรมการบริษัทคนหนึ่งคนใดไปเป็นกรรมการบริษัทในอีกบริษัทหนึ่งหรือมีธุรกิจที่ต่อเนื่องกันกรณีเช่นนี้เรียกว่าบริษัทในเครือ
แต่หากมีบริษัทแมี และมีการขยายกิจการไปเปิด ณ สถานที่แห่งอื่น โดยเจ้าของเป็นคนๆเดียวกันหรือชุดเดียวกัน กรณีอย่างนี้เรียกว่า บริษัทสาขา
ซึ่งการที่นายจ้างสั่งให้ไปทำงาน ณ สำนักงานสาขา นั้น เป็นอำนาจที่นายจ้างสามารถสั่งให้ลูกจ้างไปทำงานได้ แต่ตำแหน่งงานต้องไม่ต่ำกว่าเดิม
แต่ถ้าสั่งให้ไปทำงานในบริษัทในเครือนั้น ไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ เว้นแต่ลูกจ้างจะยินยอม

แต่เมื่ออ่านจากที่เล่ามา ดูเหมือนว่าจะเป็นการโอนย้ายไปทำงาน ณ สำนักงานสาขา เพราะบอกว่าเป็นเจ้าของคนเดียวกัน กรณีอย่างนี้ ไม่จำเป็นต้องเขียนใบลาออก แต่ควรใช้วิธีเขียนใบขอโอนย้าย เพื่อทำให้สิทธิไม่ว่าจะเป็นอายุงาน หรือสวัสดิการอื่นๆ เดินหน้าต่อไป

แต่ถ้าไปขอลาออก จะทำให้สิทธิตามที่กล่าวมาข้างต้นสิ้นสุดลงในทันที ความเป็นลูกจ้าง-นายจ้างระหว่างกันก็สิ้นสุดไปด้วย

เมื่อความเป็นนายจ้าง-ลูกจ้างสิ้นสุดลงแล้ว ทั้งสองฝ่ายก็มีอิสระต่อกัน จะบังคับให้อีกฝ่ายหนึ่งปฎิบัติตามที่ตนต้องการหรือให้อยู่ภายใต้อำนาจบังคับบัญชาไม่ได้อีกต่อไป

ทีนี้ ก็ต้องอยู่ที่อำนาจการต่อรองว่าฝ่ายใดจะมีเหนือกว่ากัน ซึ่งแน่นอนว่า บริษัทย่อมมีสิทธิที่จะเลือกว่าจะรับผู้สมัครใดเข้าทำงาน และถึงแม้ว่าเราอยากจะเป็นลูกจ้างของบริษัทนั้นๆมากเพียงใด กฎหมายก็ไม่สามารถไปบังคับให้บริษัทนั้นๆต้องรับเราเข้าทำงาน

ซึ่งบริษัทก็คงอยากจะรับเราเข้าทำงานอยู่หรอกเพียงแต่ว่า บริษัทอาจจะมีข้อสงสัยว่า รับเราเข้าไปแล้วเราจะลาออกหรือมั๊ยอ่ะ ซึ่งบริษัทก็คงจะมีความคาดหวังว่าพนักงานจะรักในองค์กรและอยู่กันนานๆเพื่อจะได้บริหารจัดการง่าย เพราะการรับพนักงานใหม่หนึ่งคน มีค่าใช้จ่ายทั้งค่าฝึกอบรมและอื่นๆอีกมากมาย

มันจึงเกิดเหตุการที่ผู้ถามประสบอยู่ในขณะนี้ล่ะครับ

ซึ่งตามที่ผู้ถามถามมาว่า "หนูสามารถทำอะไรได้บ้างคะ" ?

ก็คงตอบว่า คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำใจ หรือไม่ก็ไปคุยกับหัวหน้า(คนใหม่)ว่าขอให้ช่วยสนับสนุนรับเราเข้าทำงานด้วย แต่ถ้าไม่เป็นผล ทนายก็แนะนำว่าให้ไปหาสมัครงานที่ใหม่เถอะครับ ยังมีบริษัทอีกมากมายที่ต้องการรับพนักงานอยู่

และขอให้คิดบวกไว้นะครับ ว่า ทุกวิกฤติย่อมมีโอกาสเสมอ ไม่แน่นะครับ อนาคตท่านอาจจะได้งานที่ดีกว่าที่ท่านคาดหวังไว้ในขณะนี้ ซึ่งหลายๆคนก็เจอสถานการณ์เช่นนี้แล้วไปหางานใหม่ ปรากฎว่าได้งานดีกว่าเดิม เงินดีกว่าเดิม เพื่อนร่วมงานดีกว่าเดิม หัวหน้าดีกว่าเดิม จนอดคิดไม่ได้ว่า รู้งี้ออกตั้งนานแล้ว

เอาเป็นว่าทนายใด้กำลังใจ สู้ต่อไปนะครับ

ทนายพร

ทนายบอกได้คำเดียวว่า ซวยแระ... เอาเป็นว่า หากมีหมายเรียกมาก็ไปตามหมายเรียกนั้นและก็เล่าความจริงให้กับพนักงานสอบสวนฟัง ซึ่งขณะที่พบตำรวจก็สามารถหาบุคคลที่ไว้ใจหรือทนายความเข้าไปรับฟังได้นะครับ เป็นสิทธิ์โดยชอบด้วยกฎหมาย และให้เตรียมหลักทรัพย์ไปประกันตัวด้วยนะครับ น่าจะ 9 หมื่นบาท
ส่วนข้อหา ก็คงจะเป็นรับของโจรละครับ ส่วนเพื่อนคุณก็คงไม่พ้นข้อหาลักทรัพย์หรือที่ชาวบ้านเรียกว่าขโมยละครับ

เอาให้เข้าใจกฎหมายง่ายๆ ลักทรัพย์ คือ การที่เราไปเอาทรัพย์สินของคนอื่นเค้ามาโดยที่เจ้าของเขาไม่เห็นในขณะเอามา อย่างนี้เป็นลักทรัพย์ หรือขโมยนั่นแหละ
แต่ถ้า ตอนเอาทรัพย์เขามาในลักษณะใช้กำลังบังคับเอามา เรียกว่า ชิงทรัพย์ (ไม่ใช่ชิงโชคนะ..อิอิ)
หรือพาพักพวกไปตั้งแต่สามคนขึ้นไปใช้กำลังบังคับเอาทรัพย์เขามา อย่างนี้จะเรียกว่าปล้นทรัพย์ แต่ถ้าไปแค่สองคน จะเรียกร่วมกันชิงทรัพย์

ขอให้โชคดีครับ

ทนายพร