เลิกจ้างลูกจ้างที่เป็นคนต่างด้าวที่ไม่ได้รับอนุญาตทำงาน ศาลจะถือว่าเป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม

อ้างอิงคำพิพากษาฎีกาที่ 2549/2557  ระหว่างนายซิล โจทก์  และบริษัทดานซ์ จำเลย

โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 26 พฤษภาคม 2551 โจทก์เป็นพนักงานของจำเลย ตำแหน่งสุดท้าย เป็นผู้จัดการฝ่ายปฏิบัติการ ได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ 140,000 บาท โจทก์ถูกจ้างเพื่อทำงานให้กับจำเลยและบริษัทในเครือจำเลยในโรงงานในประเทศจีนและประเทศอื่นๆ ต่อมาวันที่ 13 ตุลาคม 2552 จำเลยได้เลิกจ้างโจทก์อันเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ขอให้จำเลยจ่ายค่าชดเชย ค่าจ้างสำหรับ วันหยุดพักผ่อนประจำปี สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า และค่าใช้จ่ายให้สำนักงานกฎหมาย ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรม รวมเป็นเงิน 8,941,395.25 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง และจำเลยไม่เคยว่าจ้างโจทก์เป็นพนักงานแต่อย่างใด โจทก์เป็นลูกจ้างของบริษัทฟู ซึ่งเป็นนิติบุคคลประเทศจีน โจทก์และจำเลยจึงไม่มีนิติสัมพันธ์เป็นนายจ้างลูกจ้างต่อกัน โจทก์ไม่ได้เสียหาย ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยชำระเงินค่าสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าแก่โจทก์ 224,000 บาท และค่าชดเชยแก่โจทก์ 140,000 บาทพร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้อง คำขอนอกจากนี้ให้ยก

ศาลฎีกาปรึกษาแล้ว เห็นว่า ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงและวินิจฉัยว่า โจทก์เป็นพนักงานจำเลยได้รับค่าจ้างอัตราสุดท้ายเดือนละ 140,000 บาท ตกลงจ่ายค่าจ้างทุกวันสิ้นเดือน ต่อมาวันที่ 26 กันยายน 2551 เจ้าพนักงานตำรวจจับกุมโจทก์ในข้อหาทำงานโดยไม่ได้รับอนุญาต วันที่ 11 มีนาคม 2552 นางสาวอัญ ได้ส่งจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ถึงโจทก์ไม่ให้เข้าบริษัทจำเลย เมื่อนางสาวอัญ เป็นพนักงานจำเลยตำแหน่งเลขานุการ ดังนี้จึงฟังว่า จำเลยได้สั่งห้ามโจทก์เข้าบริษัทจำเลย และต่อมาโจทก์ถูกเนรเทศออกนอกราชอาณาจักร พฤติการณ์จึงอนุโลมฟังว่า จำเลยเลิกจ้างโจทก์ การเลิกจ้างดังกล่าวถือได้ว่าไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม

พิพากษายืน