นายจ้างให้ลูกจ้างออกก่อนวันที่ลูกจ้างประสงค์จะลาออก โดยอ้างว่าลูกจ้างกระทำผิดเป็นการเลิกจ้าง ส่วนค่าเช่าบ้านถือว่าไม่เป็นค่าจ้าง

อ้างอิงคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3129/2558

การที่โจทก์ซึ่งเป็นลูกจ้างแสดงเจตนาลาออกจากงานต่อจำเลยที่ 1 นายจ้าง เมื่อวันที่ 7 เมษายน 2552 โดยให้มีผลวันที่ 10 พฤษภาคม 2552 ย่อมเป็นการแสดงเจตนาบอกเลิกสัญญาจ้างแรงงาน ซึ่งการเลิกสัญญาจ้างแรงงานที่ไม่มีกำหนดระยะเวลานั้น นายจ้างหรือลูกจ้างมีสิทธิแสดงเจตนาบอกเลิกสัญญาจ้างแรงงานได้แต่เพียงฝ่ายเดียว โดยไม่จำต้องให้อีกฝ่ายหนึ่งยินยอมตกลงหรืออนุมัติ แต่ในระหว่างระยะเวลาที่สัญญาจ้างแรงงานยังมีผลบังคับอยู่นั้น นายจ้างยังคงมีนิติสัมพันธ์ต่อกันจนกว่าสัญญาจ้างแรงงานจะสิ้นผล

สำหรับคดีนี้เมื่อวันที่ 7 เมษายน 2552 โจทก์ยื่นหนังสือลาออกโดยให้มีผลวันที่ 10 พฤษภาคม 2552 วันที่ 23 เมษายน 2552 ก่อนวันลาออกมีผล จำเลยที่ 1 มีหนังสือเลิกจ้างโจทก์อ้างว่าโจทก์จงใจทำให้จาเลยที่ 1 ได้รับความเสียหายและกระทำโดยประมาทเป็นเหตุให้จาเลยที่ 1 ได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง จึงเท่ากับว่าจำเลยที่ 1 ใช้สิทธิเลิกจ้างโจทก์แล้ว หาใช่จำเลยที่ 1 ใช้สิทธิให้โจทก์ออกจากงานก่อนครบกำหนดตามความประสงค์ที่โจทก์ได้แสดงเจตนาลาออกแต่อย่างใดไม่

ซึ่งเมื่อจำเลยที่ 1 อ้างเหตุเลิกจ้างโจทก์ไว้ในหนังสือเลิกจ้างว่าโจทก์กระทำผิด แต่ข้อเท็จจริงตามที่ศาลแรงงานภาค 2 รับฟังมา ได้ความว่าโจทก์ไม่ได้กระทำความผิดตามกล่าวอ้าง จำเลยที่ 1 จึงต้องจ่ายค่าชดเชย สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี และค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมแก่โจทก์

สำหรับประเด็นค่าเช่าบ้าน แม้จำเลยที่ 1 จ่ายค่าเช่าบ้านแก่โจทก์ในอัตราเท่ากันทุกเดือน แต่จำเลยที่ 1 จ่ายค่าเช่าบ้านโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยเหลือพนักงานตามข้อบังคับการบริหารงานบุคคล โดยถือเป็นเงินช่วยเหลืออื่นๆ ตามบทที่ 5 สวัสดิการและเงินช่วยเหลือ ค่าเช่าบ้านจึงมิใช่ค่าจ้าง